Jak działa wzrok

Ludzkie oko można z grubsza przyrównać do aparatu fotograficznego, którego obiektyw tworzą dwie soczewki plusowe – rogówka i soczewka. Jako system czuciowy, oko jest głównym narzędziem, dzięki któremu odnosimy się do otaczającego nas świata. To, co tak naprawdę widzimy to nie są obrazy odbite w siatkówce, lecz wynik ich kompleksowego przetwarzania przez ośrodkowy układ nerwowy.Poniżej znajduje się krótki opis przebiegu tych procesów.

Światło stymulujące fotoreceptory siatkówki pobudza procesy fotochemiczne i bioelektryczne. Zadaniem barwników w fotoreceptorach jest absorpcja światła. Barwnik zwany rodopsyną, znajdujący się w pręcikach, uwrażliwia je na najmniejszą nawet ilość energii, sprawiając, że uaktywniają się nawet przy bardzo słabym świetle. Czopki siatkówki zawierają trzy różne barwniki, w tym jodopsynę, dzięki której stają się bardziej wrażliwe na jaśniejsze światło oraz kolory.

Impuls elektryczny wywołany przez fotoreceptory przesyłany jest z siatkówki przez jej komórki dwubiegunowe, drogą nerwów wzrokowych przez skrzyżowanie wzrokowe i pasma wzrokowe do ciał kolankowatych bocznych, których układ warstw jest podobny jak w siatkówce i które wstępnie przetwarzają informacje wzrokowe zarówno dla kolorów, jak i kształtów. Następnie poprzez promienistość wzrokową impulsy trafiają do kory wzrokowej w części potylicznej mózgu, gdzie uzyskują już ostateczny kształt ze wszystkimi postrzeganymi przez nas szczegółami (ruch, kształt i rozmiar).

Ludzkie oko można z grubsza przyrównać do aparatu fotograficznego, którego obiektyw tworzą dwie soczewki plusowe – rogówka i soczewka. Tęczówka służy za przesłonę, podczas gdy siatkówka jest doskonałym odpowiednikiem błony filmowej. Układ rogówka-soczewka odpowiada soczewce plusowej o bardzo dużej mocy (około 60 dioptrii), która jest niezbędna, żeby zogniskować na siatkówce promienie światła wpadające z zewnątrz. Obraz, który powstaje na siatkówce jest obrazem rzeczywistym, odwróconym i pomniejszonym.

Powrót