12-24 miesiąc życia

Podczas pierwszego i drugiego roku życia widzenie jest podstawowym zmysłem w komunikowaniu się dziecka ze światem zewnętrznym. Dziecko uczy się porozumiewania się z dorosłymi oraz innymi dziećmi przez obserwację ich zachowań, wyrazu twarzy i ruchów ciała podczas rozmów, jedzenia i zabaw oraz stara się ich naśladować. Dzieci w tym okresie uczą się także łączyć w jedną całość bodźce z różnych zmysłów, przy czym wzrok jest głównym narzędziem badania zjawisk obok dotyku, słuchu i smaku.

Znajomość przedstawionego powyżej schematu jest ważna zarówno dla rodziców, jak i dla lekarzy. Ocena czy widzenie rozwija się prawidłowo, czy też z jakimkolwiek opóźnieniem, może wskazywać na występowanie różnorodnych schorzeń narządu wzroku, które stanowią zagrożenie dla widzenia nawet zdrowia czy życia dziecka. Stwierdzenie odchyleń w rozwoju zachowań wzrokowych u dziecka wymaga natychmiastowej diagnozy oraz rozpoczęcia odpowiedniego leczenia.

Często konsekwencją wady wzroku u dzieci jest zez czyli zaburzenie w prawidłowym funkcjonowaniu narządu wzroku. Może on powodować powstanie amblopii ("leniwego oka"), czyli osłabienie zdolności widzenia w jednym oku. Gdy patrzymy na jakiś przedmiot, to na siatkówce każdego oka powstaje obraz tego przedmiotu. Obrazy z obu oczu są przenoszone drogą nerwową do kory mózgowej, gdzie zlewają się w jeden obraz. To umożliwia nam przestrzenne, trójwymiarowe widzenie. Zdolność tę nabywamy w pierwszych latach naszego życia. Jeśli w tym okresie dojdzie do zaburzeń w prawidłowym ustawieniu oczu, to dorosły człowiek nie będzie posiadał zdolności przestrzennego widzenia.

Każda nieprawidłowośc i każde zaburzenie w układzie wzrokowym hamuje jego prawidłowy rozwój. Do tych nieprawidłowości doprowadza zez. Im wcześniej on powstaje i im dłużej trwa, tym trudniejsze jest jego wyleczenie. Oko ustawione w zezie jednostronnym gorzej widzi, ponieważ z powodu dwojenia zostaje wyłączone z obuocznego widzenia. W oku tym powstaje niedowidzenie, które nieleczone lub źle leczone prowadzi do ślepoty. W zezie naprzemiennym zostaje najczęściej zachowana prawidłowa ostrość wzroku, ponieważ oczy zezują naprzemiennie, natomiast brak jest warunków do prawidłowego obuocznego widzenia. Obuoczne widzenie kształtuje się między 4-6 rokiem życia, ważne jest więc aby leczenie zeza zakończyć przed pójściem dziecka do szkoły. Dziecko zezujące to najczęściej dziecko nieśmiałe lub nieco agresywne. Dziecko, u którego w dzieciństwie zaniedbano leczenie oczu, w przyszłości nie ma możliwości zdobycia wielu zawodów technicznych. Powoduje to masę komplikacji i trudności wychowawczych, dlatego aby temu zapobiec należy regularnie przeprowadzać badania profilaktyczne w przedszkolach. Każde dziecko z podejrzeniem zeza jawnego lub ukrytego należy natychmiast skierować do lekarza okulisty ( najlepiej specjalizującego się w okulistyce dziecięcej ), w celu ustalenia wady wzroku. Nieustannie funkcjonuje u nas pogląd, że dziecko z którym nie możemy nawiązać kontaktu jest za małe do leczenia zeza. Nic bardziej mylnego - NIE MA DZIECI ZA MAŁYCH DO LECZENIA ZEZA.

Powrót